Het moederschap is een van de meest wonderlijke en uitdagende reizen die een vrouw kan maken. Vanaf het moment dat dat kleine bundeltje vreugde in je armen wordt gelegd, verandert alles. Als moeder wil je natuurlijk het beste voor je kind, en dat kan soms betekenen dat je krampachtig probeert alles onder controle te houden. Maar wat als ik je vertel dat het loslaten van controle in het moederschap misschien wel een van de belangrijkste stappen is die je kunt nemen? Laten we eens kijken waarom dat zo is, wat het je oplevert, en hoe een mamacoach je hierbij kan helpen.

Het moederschap is een van de meest vervullende en uitdagende reizen die een vrouw kan maken. Van de slapeloze nachten met een huilende baby tot de eindeloze to-do lijstjes, moeders dragen een enorme verantwoordelijkheid. Maar wat als we je vertelden dat ontspannen moederschap mogelijk is? In dit blog verkennen we wat ontspannen moederschap inhoudt, hoe je het kunt herkennen, en hoe een mamacoach je kan ondersteunen bij het bereiken van dit evenwicht.

De geboorte van een kind is een onvergetelijke ervaring, doordrenkt met verwachting en vreugde. Het moment waarop je dat kleine wezentje voor het eerst vasthoudt, kan niet in woorden worden uitgedrukt. Maar wat als deze opwindende gebeurtenis wordt overschaduwd door gevoelens die je niet had verwacht: overweldigende vermoeidheid, een voortdurende staat van mentale uitputting, en een diep gevoel van innerlijke leegte? Helaas is dit de realiteit voor talloze moeders die te maken krijgen met postnatale depletie (PND).

Het leven als moeder is een ware achtbaan. Vanaf het moment dat de zon opkomt tot de late uurtjes van de avond, vullen we onze dagen met het troosten van huilende kleintjes, het bereiden van voedzame maaltijden, het bijwonen van talloze schoolevenementen en het jongleren met een eindeloze lijst van verantwoordelijkheden. Het moederschap is een veeleisende reis die soms lijkt te vergeten dat we zelf ook aandacht nodig hebben.

Het ouderschap brengt zowel uitdagingen als beloningen met zich mee. In de drukte van alle verantwoordelijkheden is het echter gemakkelijk om onszelf uit het oog te verliezen. We herkennen allemaal die momenten waarop we jongleren met talloze taken en onszelf op de achtergrond plaatsen. Maar laten we realistisch zijn: anderen verzorgen wordt een stuk lastiger als we niet eerst goed voor onszelf zorgen. In dit blog zal ik het hebben over het stellen van grenzen in het ouderschap, specifiek gericht op het respecteren van je eigen energie. Wat betekent het stellen van grenzen? Wat gebeurt er eigenlijk als je het niet doet? En wat levert het op als je wél grenzen stelt?

Ouderschap is een prachtige ervaring, maar laten we eerlijk zijn, het kan ook behoorlijk uitdagend zijn. Soms kunnen ouders, zowel vaders als moeders, het gevoel hebben dat ze overweldigd worden door de verantwoordelijkheden en stress die gepaard gaan met het opvoeden van kinderen. Dit kan leiden tot een fenomeen dat bekend staat als de parentale burnout. In dit blog gaan we dieper in op de kenmerken van een parentale burnout, hoe vaak het voorkomt en wat je kunt doen om het te vermijden of te overwinnen.

Psychologisch gezien verwijst balans naar een toestand van harmonie, waarin verschillende aspecten van ons leven in evenwicht zijn en elkaar aanvullen. Het gaat niet alleen om het verdelen van tijd en energie, maar ook om het vinden van een emotioneel evenwicht en het vervullen van onze behoeften. Daarnaast wordt balans ook vaak geassocieerd met het concept van welzijn. Het impliceert dat we voldoen aan verschillende behoeften en verlangens die essentieel zijn voor onze psychologische gezondheid. Deze behoeften kunnen variëren van het hebben van een zinvolle sociale connectie tot het ervaren van persoonlijke groei, autonomie en het vervullen van onze emotionele behoeften. Balans stelt ons in staat om ons leven op een meer bevredigende en betekenisvolle manier te ervaren. Wanneer we in balans zijn, voelen we ons vaak meer tevreden, gelukkig en veerkrachtig. Het stelt ons in staat om effectiever om te gaan met stress, uitdagingen en veranderingen in ons leven.

Het ouderschap is een prachtige, maar ook uitdagende reis die we als mensheid al eeuwenlang beleven. Zowel vaders als moeders ervaren vergelijkbare problemen in het beginnend ouderschap, zij het soms op iets andere manieren. Het ouderschap brengt voor beide ouders nieuwe uitdagingen met zich mee, zoals slaapgebrek, het vinden van een balans tussen werk en gezin, het omgaan met veranderingen in relaties en het begrijpen van de behoeften van een pasgeborene. Deze uitdagingen kunnen zowel voor vaders als moeders stressvol en overweldigend zijn.

Elke moeder zal er wel een keer mee te maken hebben gehad; het knagende schuldgevoel. Persoonlijk heb ik er vaker last van als ik mijn dochtertje naar de opvang breng. Ik wil haar gedag zeggen en zij wil niks liever dan tegen me aan geplakt blijven en begint te huilen. Ik weet diep van binnen dat ze daar op een leuke plek is; lieve juffies, speelgoed waar ze thuis alleen maar van kan dromen en allemaal kindjes om mee te spelen, maar toch.. Gedachtes zoals: Moet ik wel blijven werken? Moet ik haar niet mee naar huis nemen nu? Doe ik haar tekort? vliegen meteen door mijn hoofd. Het lijkt wel alsof je dit schuldgevoel er gratis bij krijgt zodra je kindje geboren is. Schuldgevoel omdat je eerder stopt met borstvoeding dan gepland, schuldgevoel omdat jij iets voor jezelf doet terwijl je kindje ergens anders is, schuldgevoel omdat je weer begint met werken en je kindje naar de opvang moet brengen en ga zo maar door. Diep van binnen weet je dat die gedachtes niet kloppen, maar waarom voelt het dan toch zo?

Vermoeidheid is een term die lijkt te horen bij (aanstaande) mama’s. Eerst de zwangerschap met tig nachtelijke plasjes, bokswedstrijden in je buik en überhaupt het meezeulen van je kleine wondertje is niet niks. Daarna de bevalling, soms voorspoedig en snel, vaak uren lang op onmogelijke tijdstippen met weinig tot geen eten/drinken en met mogelijk nog wat verdoving of weeënopwekkers. En dan blijkt het pas echt te beginnen.. Elke minuut van je dag en nacht staat in het teken van het verzorgen van je baby. Hoewel je kindje niet meer doet dan huilen, slapen en eten, kan je je nachten van 8 uur slaap vaarwel zeggen. Maar weet je hoeveel uur slaap kersverse ouders nou echt mislopen?

Als je aan mij vraagt wat ik over heb voor mijn dochter is mijn antwoord simpel; alles. Vanuit mijn vezels voel ik een soort oergevoel om ervoor te zorgen dat het goed met haar gaat. Ik zal haar troosten als ze verdrietig is, haar helpen als ze ziek is en als ik ooit voor de keuze kom te staan die gaat tussen haar en mij hoef ik daar niet over na te denken. Ik gun haar de wereld. Moederliefde is een prachtig concept dat vaak gepaard gaat met warmte, troost en onvoorwaardelijke steun. Het is de reden waarom zoveel moeders bereid zijn om alles te doen voor hun kinderen. Maar achter die onvoorwaardelijke liefde schuilt ook een schaduwkant: het leed dat (moeder)liefde heet.

Ik weet nog dat ik zwanger was en iemand me alvast probeerde een beetje voor te bereiden op de periode na de geboorte. Ik had een beeld in mijn hoofd van veel knuffels, wandelen, geluk, samen slapen en nog meer van dat soort ‘zoals je het in de film ziet’ gedachtes. Toen ik het woord ‘tropenjaren’ voor het eerst hoorde dacht ik dus ook heel naïef aan ontspanning. Misschien omdat de term leek op 'tropenrooster'; die periode dat het zo heet was dat je lekker niet naar school hoefde, ijsjes mocht eten en de hele dag een beetje met water kon spelen. Een term die omschreef dat iedereen vooral niet moest rennen en vliegen, maar juist heel erg moest ontspannen en lanterfanten. Wat bleek ik mis te zitten. Tropenjaren is een term die vooral wordt gebruikt om de eerste levensjaren van en met je kinderen aan te duiden; een periode van intense drukte, uitdagingen en stress. Volgens de Dikke van Dale is de betekenis van tropenjaren niet voor niks: ‘Bijzonder zware, slopende jaren’.

Het krijgen van aan baby is een ingrijpende gebeurtenis waarbij er allerlei emoties langs kunnen komen die je van tevoren misschien niet had verwacht. Vaak hoor je vooral over de blijdschap en het geluk dat mensen voelen, maar veel vrouwen vinden het begin van het moederschap juist een rollercoaster. Het is helemaal niet gek als je je niet meteen gelukkig voelt; een zwangerschap en een bevalling vragen veel van je lichaam, zowel emotioneel als fysiek. Het is dan ook heel begrijpelijk dat je je niet in balans voelt na je bevalling.

Het idee van de ‘goede moeder’ is alomtegenwoordig in onze samenleving. Een goede moeder is iemand die onvoorwaardelijke liefde, steun en toewijding biedt aan haar kinderen. Een goede moeder zorgt ervoor dat haar kinderen gezond en veilig zijn, en biedt hen kansen om zich te ontwikkelen en te groeien. Daarnaast wordt er vaak van een goede moeder verwacht dat ze emotioneel beschikbaar is voor haar kinderen en hen ondersteunt bij het verwerken van hun emoties en ervaringen. Leest dit bekend? Het is namelijk een norm die vaak onbewust wordt opgelegd aan vrouwen, en het kan moeilijk zijn om hieraan te voldoen. Het woordje ‘goed’ in de term ‘de goede moeder’ kan leiden tot een gevoel van druk en perfectionisme. Veel moeders voelen zich schuldig als ze niet aan alle verwachtingen kunnen voldoen en het idee van de perfecte moeder lijkt soms onbereikbaar. Maar wat maakt iemand eigenlijk echt een goede moeder? En in hoeverre is deze norm eerlijk of realistisch?

De meeste nieuwe ouders kijken enorm uit naar het moment dat ze hun baby kunnen verwelkomen. De eerste fase zit vol met mooie nieuwe momenten, maar je wordt ook geconfronteerd met nieuwe uitdagingen. Naast het zorgen voor een pasgeboren baby, kan het emotioneel ook uitdagend zijn. Ouders kunnen zich dan ook overweldigd voelen door de stress en de verantwoordelijkheid van het ouderschap. Babyblues is een veelvoorkomende aandoening die vaak wordt ervaren door vrouwen in de eerste paar weken na de bevalling. In deze blog bespreek ik wat de babyblues is, wat de symptomen zijn en wat je kunt doen om je beter te voelen.

Het moederschap is misschien wel de meest uitdagende taak die een vrouw kan hebben. Het vergt enorme inzet, toewijding en veerkracht om voor een kind te zorgen. Het kan echter ook overweldigend zijn en soms is het nodig om om hulp te vragen. Dit is waar de mamacoach in beeld komt.

Je comfortzone. Ik vind dat eigenlijk zo’n misleidend woord. Het woord comfort impliceert gemak, rust, een prettig gevoel en een fijne plek, maar veel mensen ervaren hun comfortzone niet op deze manier. Het kan ook zijn dat je comfortzone juist beperkend voelt, frustreert en het lijkt alsof je de dingen die je wil bereiken niet bereikt. Je comfortzone is niets meer en niets minder dan een psychologisch beschermingsmechanisme tegen verandering.

De term ‘coach’ kom je steeds vaker tegen en ze komen in alle soorten en maten. Life coach, wandelcoach, energetisch coach, vitaliteitscoach, budgetcoach, mamacoach en ga zo maar door. Voor alles bestaat wel een coach, maar omdat het er zo veel zijn, is het niet gek dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Waarvoor ga je eigenlijk naar een coach? Wat maakt een coachingstraject waardevol? Hoe maak jij de juiste keuze voor een coach die bij jou past? In deze blog beantwoord ik al deze vragen en hoop ik daarmee jouw drempel te verlagen voor een stap richting coaching.

Wist je dat we in de coronapandemie steeds vaker zijn gaan beeldbellen? En dat dit hartstikke goed bevalt? Zorgbreed, maar voornamelijk in de huisartsenpraktijk heeft beeldbellen een enorme boost gekregen en de verwachting is dat dit zo blijft (RIVM, 2022). Ook in de GGZ wordt het steeds meer ingezet en dat heeft zo z’n voordelen blijkt uit onderzoek van de TU/E (2020) naar de ervaringen en gevolgen van beeldbellen onder therapeuten:

Wist je dat er momenteel 75.000 coaches zijn in Nederland volgens de cijfer van de Kamer van Koophandel? Ten opzichte van de 63.000 coaches in 2019 betekent dit een groei van maar liefst 19% in slechts 4 jaar tijd. Als we Arjen Lubach mogen geloven zijn het er dan ook veel te veel, zoveel zelfs dat hij in zijn Avondshow maar liefst 9 minuten lang heeft geklaagd hierover.

Wist je dat de mens het enige wezen is dat huilt? De reden hiervan lijkt communicatie te zijn. Als kind ben je lange tijd kwetsbaar en huilen is de meest efficiënte manier om aandacht te krijgen. Echter, als we ouder worden ontwikkelen we andere manieren om te communiceren; waarom huilen we dan nog steeds? Hieronder vind je mogelijke verklaringen:

Wist je dat piekeren een strategie is om met toekomstige problemen om te gaan? De reden hiervan is te vinden in een ver verleden volgens Bart Verkuil, schrijver van het boek ‘De gelukkige piekeraar’. In de loop van de evolutie heeft zich een stresssysteem in de hersenen van veel dieren gevormd dat afging in reactie op dreiging. Hierdoor reageren we reflexmatig op gevaar door te vechten, te vluchten of te bevriezen, de zogenaamde fight-flight-freeze-reactie. Mensen ontwikkelden daarnaast ook het vermogen om dit alarm af te laten gaat als een reactie op vermeende of ingebeelde gevaren en/of problemen, ook wel bedreiging van sociaalpsychologische aard genoemd. Dat is exact wat er gebeurt bij piekeren.

Wist je dat mensen wel tot 5x per uur zuchten? En daar zijn goede redenen voor. Onderzoek van UCLA en Stanford toont aan dat er een plek in de hersenen is waar normale ademhalingen worden omgezet in zuchten als onze longen dat nodig hebben. Zuchten helpt je longblaasjes dus aan extra zuurstof. Regelmatig zuchten voorkomt dat je longblaasjes inklappen. Dit onderzoek toont aan wat de lichamelijke functie is van zuchten, maar concludeert dat het een raadsel is welke functie het speelt bij emoties.

Je kent het vast wel, je wil gezonder gaan leven, want je zit niet lekker in je vel. Je neemt je daarom ook voor om gezonder te eten en meer te gaan sporten, dus je neemt een abonnement bij de sportschool. Je komt terug van je werk en je had je voorgenomen om te gaan sporten. Het regent buiten, je bent moe en hebt geen zin, dus daar zit je dan. Je krijgt jezelf niet van de bank, dus naar de sportschool gaan lukt vandaag niet en in boodschappen doen heb je ook geen zin, dus je bestelt maar weer een pizza. Herken je dit? Dan saboteer je jezelf. Maar waarom doe je dit? En hoe kun je het veranderen? Dat lees je in deze blog over zelfsabotage.